بررسی علل ناکارآمدی سیاستگذاری شهری در نوسازی بافت های فرسوده شهر تهران

با توجه به ضرورت بهره برداری بهینه از ظرفیت های درونی شهرها در برنامه ریزی توسعه شهری، سیاستهای نوسازی پهنه های شهری فرسوده موضوع بررسی علمی و اقدام عملی قرار گرفته است. در پژوهش حاضر که در چارچوب نگرش ذکر شده انجام شده است برای استفاده از تجربیات جهانی و شناخت نظام اقدام برای نوسازی پهنه های شهری فرسوده و پهنه های شهری قدیم تجربه کشورهای انگلیس، مراکش، تونس، نروژ، ایالات متحده آمریکا بررسی شده است. حاصل این مطالعات نشان می دهد که در تمامی کشورهای نام برده شده مسئولیت نظام مدیریت مداخله در نوسازی شهری با مدیریت شهری است. سیاستگذاری و برنامه ریزی برای اقدام با دقت و مراقبت کافی انجام می گیرد. سازمان های مسئول و موثر با مدیریت شهری همکاری بسیار مسئولانه و نزدیک دارند و مشارکت مردم در این اقدامات بسیار گسترده و مطلوب است. بررسی تجربیات ملی ما در این زمینه (حداقل در تهران) نشان می دهد که هماهنگی میان سازمان های مسئول امر نوسازی پهنه های فرسوده وجود ندارد، سازمان یا نظام مشخصی برای سیاستگذاری و برنامه ریزی وجود ندارد، نظارت کارشناسی مورد توجه قرار نمی گیرد. انتظار مسئولین از مردم به جای مشارکت کامل، به شراکت اقتصادی خلاصه می شود. مردم نسبت به برنامه های اقدام توجیه نشده اند و در نتیجه میزان نارضایتی آنها بسیار زیاد است. در شرح وظایف سازمانی دستگاه های گوناگون تداخل وجود دارد و سازمان مشخصی برای هدایت مطلوب نظام اقدام برای نوسازی پهنه های شهری فرسوده وجود ندارد. بررسی عوامل موثر در ایجاد فرسودگی نشان می دهد، فرسودگی به سبب عوامل متعدد حادث می شود و از این رو در تعیین شاخص های شناسایی پهنه های شهری فرسوده توجه به یک عامل کافی نیست و عوامل مدیریتی ، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی نیز باید در نظر گرفته شود.